Babin

W wyniku przeprowadzonej w Danii w 2007 r. reformy municypalnej i dokonywanemu na szeroką skalę łączeniu instytucji badawczych i edukacyjnych (por. BABIN 2010/3/183), zmniejszono znacznie liczbę bibliotek naukowych i publicznych, a funkcjonujące nadal  instytucje zwiększyły znacznie swoje rozmiary; jednocześnie, w związku z koniecznością transformacji serwisów fizycznych na cyfrowe i spadkiem roli bibliotek na rynku wyszukiwania i dostarczania informacji, władze zaczęły podkreślać potrzebę stworzenia nowych koncepcji bibliotek i usług bibliotecznych. Powołany w 2009 r. przez duńskie Ministerstwo Kultury Komitet ds. Bibliotek Publicznych w Społeczeństwie Wiedzy, opublikował rok później raport, koncentrujący się na zmianie roli i zadań tych placówek, podkreślając w nim też powiązaną z tym potrzebę dopasowania do tych zmian kompetencji zawodowych personelu i kierownictwa bibliotek.

W dokumencie tym zalecono, by każda biblioteka opracowała plan wspierania rozwoju kwalifikacji zawodowych pracowników przez m.in. odpowiednio prowadzoną rekrutację, dalszą edukację, i prowadzone na miejscu szkolenia; zarekomendowano też by zintensyfikować i rozszerzyć wspólne programy edukacyjne dla pracowników, realizowane pod auspicjami bibliotek regionalnych, a także – w ramach szkoleń z zakresu publicznego zarządzania, stworzyć dopasowane do potrzeb bibliotek moduły edukacyjne, skierowane do liderów w sektorze kultury.

Główny ciężar organizacji kształcenia ustawicznego dla bibliotekarzy i realizacji wspólnych inicjatyw edukacyjnych spoczywa nadal na finansowanych przez Ministerstwo Kultury bibliotekach regionalnych. Biblioteki naukowe mają większą swobodę w wyborze dostawców programów szkoleniowych, dominująca tendencją jest jednak obecnie centralizacja tego typu działań i organizowanie szkoleń dla mniejszych bibliotek przez największe naukowe placówki oraz stowarzyszenie duńskich bibliotek naukowych lub nawiązywanie w tym celu sieci współpracy w skali regionalnej i między-regionalnej.

Z sondaży przeprowadzonych wśród lokalnych bibliotek publicznych i naukowych wynika, że w obu typach tych placówek największym zainteresowaniem cieszą się szkolenia z zakresu cyfrowych mediów, formatów i platform. Bibliotekarze z placówek publicznych wskazywali też na rolę szkoleń z zakresu „komunikacji”, interakcji z użytkownikami” oraz „angażowania i szkolenia użytkowników”, pracownicy bibliotek naukowych w większym stopniu koncentrowali się natomiast na bardziej tradycyjnych sferach takich jak „wyszukiwanie informacji”, „katalogowanie” i „bibliometria”. W obu rodzajach instytucji widoczne jest jednak dążenie do podnoszenia kwalifikacji związanych z wykorzystaniem mediów elektronicznych, relacji z użytkownikami i prowadzeniem badań użytkowników.