Babin

W artykule omówiono zmiany podejścia do literatury dziecięcej i młodzieżowej we francuskim szkolnictwie i dokonano krótkiego przeglądu rodzaju lektur zalecanych w kolejnych okresach powojennych przez ministerialne programy nauczania w przedszkolach, szkołach podstawowych i średnich oraz omówiono główne tendencje w programach wyższych uczelni na kierunkach kształcących nauczycieli języka ojczystego.

W latach 60 XX wieku przy kształceniu nauczycieli skupiano się na metodyce nauki czytania, opowiadania i pisania oraz na wieloaspektowej interpretacji utworów należących do klasyki gatunków literackich, nie traktując poważnie roli czytania dla przyjemności i wprowadzania do nauczania lektur dostosowanych do wieku. Chociaż w okresach późniejszych literatura dziecięca i młodzieżowa pod wpływem mass mediów, filmów, komiksów oraz przemian kulturowych i obyczajowych stopniowo zmieniała swój charakter, tak w zakresie treści jak formy, programy kształcenia nauczycieli oraz władze oświatowe dostosowywały się do tych zmian wolno lub wcale ich nie uwzględniały. Konieczność przygotowania dzieci i młodzieży do odbioru adresowanej do nich i chętnie przez nią czytanej współczesnej literatury ministerstwo edukacji dostrzegło na początku XXI wieku. Zalecenia z lat 2007-2012 podkreślały znaczenie tego typu piśmiennictwa poczynając już od poziomu nauczania podstawowego i, zgodnie z nimi, należy zwracać uwagę nie tylko na zdobywanie umiejętności czytania, ale aspekty socjologiczne i kulturowe lektur. Przykładem nowego typu literatury dla przedszkoli i początkowych klas szkolnych są współczesne książki obrazkowe takie jak album Ch. Bruela „Zawsze przed innymi” (Toujours devant) adresowany do trzylatków, w humorystyczny i pozytywny sposób przybliżający im pojęcie konkurencji oraz obrazkowe opowieści o żabce, czy wilku, których autorzy łamią tradycyjną konwencję baśniową.

Również nauczyciele szkół średnich przekonani o swojej misji kulturowej i kształceni w zakresie analizowania pod różnymi kątami klasyki literackiej niechętnie odnoszą się do omawiania nowych gatunków i treści literatury młodzieżowej. Uczelnie kształcące nauczycieli języka francuskiego prawie zupełnie pomijają nową literaturę dziecięcą – w programach nauczania zmniejszono liczbę godzin poświęconych tej tematyce, prawie nie uwzględnia się jej na egzaminach sprawdzających kwalifikacje zawodowe. W programach poświęconych nauczaniu początkowemu pojawia się tylko w ramach niektórych modułów (np. przy temacie „dzieciństwo”). W zakończeniu podkreślono konieczność wprowadzenia odpowiednich zmian w kształceniu nauczycieli oraz przygotowania dzieci i młodzieży do pełniejszego odbioru współczesnej literatury młodzieżowej.