Babin

W art. przedstawiono główne założenia rosyjskiego systemu egzemplarza obowiązkowego (eo), zatwierdzone ustawą z dn. 26.03. 2008 nr 28 F3, w tym liczbę egzemplarzy obowiązkowych każdego typu dokumentu, jaki mają dostarczyć wydawcy oraz instytucje, jakim eo przysługuje. Zwrócono też uwagę na obecne tendencje na rosyjskim rynku wydawniczym: coraz większy procentowy udział wydawnictw niskonakładowych przy równoczesnym spadku nakładów wysokich i średnich. W 2008 r. nakłady do 500 egz. stanowiły 33,7%, a w 2010 r. – już 40,8%, gdy nakłady do 5 tys. zmalały odpowiednio 32,6% i 29%.

Autor stwierdza, że wśród publikacji można wyróżnić istotne z punktu widzenia państwa (priorytetowe) oraz mające znaczenie tylko dla niewielkiego kręgu osób i okazjonalne. Wyróżniono kilka kategorii tych pierwszych (piśmiennictwo naukowe, popularno-naukowe, informatory, podręczniki, z zakresu technologii przemysłowych, administracji, polityki, prawa oraz literatura piękna i dziecięca). Kryteriami są tu przedmiot dzieła, jego przeznaczenie i adresat. Skupiono się na drugich, tzn. szczegółowo przedstawiono różne rodzaje publikacji akcydensowych i ulotnych (rosyjski termin „melkopečatnyje”). Chodzi o publikacje zaliczane do dokumentów życia społecznego (rozkłady jazdy, książki telefoniczne, katalogi reklamowe, normy itp.),  a także dokumenty wydawane w ramach firm, skrypty, normy, prace seminaryjne, druki lokalnych administracji itp. W bibliografii narodowej opisywane są one w sposób skrócony. Dokumenty te w ramach eo dostarczane są do Rosyjskiej Izby Książki w 5 egzemplarzach. Autor proponuje, by wprowadzić zmiany do prawa federalnego i zmniejszyć ich liczbę do nie więcej niż 3 egz. druków i nie więcej niż 2 egz. formy elektronicznej, a selekcję przeprowadzać na etapie wstępnym.