Babin

Termin crowdsourcing (zob. BABIN 2010/2/96) odnosi się do nowego podejścia do rozwiązywania problemów w środowisku rozproszonym, w którym zadania tradycyjnie wyznaczane pracownikom danej organizacji lub wyznaczonym zespołom zainteresowanych osób zleca się, w formie apelu, „tłumowi”, czyli bliżej nieokreślonej grupie ludzi. Model ten wspominany jest w kontekście wszelkiego typu problemowych sytuacji wymagających trwałego zaangażowania ludzi, zarówno w w świecie rzeczywistym, jak i w rzeczywistości wirtualnej i wykorzystywany jest na wiele sposobów, w tym do motywowania pracowników mających mało korzystnie nagradzane obowiązki, stymulowania kreatywności i innowacji, pozyskiwania opinii czy też realizacji zadań związanych z przetwarzaniem danych. Choć idea wykorzystywania mądrości tłumu i osiągania wyznaczonych celów dzięki pomocy rzesz ochotników ma długa historię, crowdsourcing online jest zjawiskiem stosunkowo nowym, a rozwój bezprzewodowych technologii i urządzeń komunikacyjnych sprawia, że mobilizacja wielu osób w relatywnie krótkim czasie i korzystanie z ich pomocy stają się coraz łatwiejsze. W artykule przeanalizowano więc szanse i możliwości jakie może zapewniać w środowisku informacyjnym oraz największe wyzwania związane z jego wdrażaniem w bibliotekach naukowych, z punktu widzenia zarządzania treścią w repozytoriach cyfrowych.

Autorka omawia w nim historię crowdsourcingu w sieci www i najważniejsze czynniki stymulujące powstanie tego ruchu, jego różne formy i odmiany (por. babin.bn.org.pl/?p=1332) oraz przykłady  zastosowań – od gamifikacji po przetwarzanie danych przez człowieka, a także konsekwencje związane z wyborem takiej a nie innej odmiany tego modelu. Wskazuje, że istnieje już kilka klas aplikacji, które okazały się udanymi przedsięwzięciami i które mogą mieć zastosowanie w omawianym kontekście, wymieniając m.in. serwisy łączące instytucje lub osoby szukające chętnych do współpracy oraz potencjalnych współpracowników (InnoCentive, oDesk, Ushahidi, Kickstarter, Crowdflower i in.); platformy takie jak figshare, researchGate, Mendeley, czy Tacerna, zapewniające naukowcom możliwość organizacji, rozpowszechniania i wymiany wyników własnych badań oraz komentowania publikacji, zbiorów danych, procedur badawczych czy piśmiennictwa; portale i projekty koncentrujące się na tworzeniu społeczności ekspertów zainteresowanych danym problemem (Zooniverse, InnoCentive, Kaggle, PolyMath i in.), oraz inicjatywy i narzędzia które nie zostały zaprojektowane specjalnie z myślą o bibliotekach cyfrowych, a jednak mogą okazać się przydatne dla bibliotekarzy (projekty typu Distributed Proofreaders czy Duolingo).

Prezentuje również, jak można wykorzystać crowdsourcingowe podejście do zmiany konwencjonalnych aplikacji do zarządzania treścią na społeczne maszyny, w których zadania wykonywane są w ramach optymalnego połączenia ludzkiej i sztucznej inteligencji, i proponuje wielowymiarowe ramy dla analizy najistotniejszych części składowych takich systemów oraz najlepsze praktyki dotyczące projektowania, otwartości i uczestnictwa, zgodnie z którymi należy rozwijać projekty w modelu crowdsourcingu.