Babin

Powszechny dostęp obywateli do Internetu warunkowany jest dostępnością odpowiedniej infrastruktury technicznej, należącej w większości do prywatnych, nastawionych na zysk  korporacji. Zarabiają one najwięcej dzięki instalowaniu łączy internetowych w dużych skupiskach ludzkich, na terenach zamożnych i zurbanizowanych, priorytet nadawany jest więc inwestycjom właśnie w takich rejonach. Z tego względu, na całym świecie istnieją duże dysproporcje między obszarami miejskimi i wiejskimi oraz między państwami wysoko uprzemysłowionymi a krajami rozwijającymi się, w zakresie dystrybucji najnowszych technologii. Brak zaangażowania władz w niwelowanie tych różnic prowadzi do pogłębiania podziału cyfrowego, jednak interwencje narodowych rządów w sektor komunikacyjny stygmatyzowane są jako próby powrotu do idei centralnie sterowanej gospodarki i marnowanie publicznych pieniędzy. Mimo podobnej krytyki, w ramach rządowej strategii i zakrojonych na dużą skalę rządowych inwestycji, w Australii powołano do życia projekt National Broadband Network (NBN) – Narodowej Sieci Szerokopasmowej, którego celem jest podpięcie wszystkich australijskich gospodarstw domowych oraz firm do łączy o dużej przepustowości, zapewnienie wszystkim mieszkańcom uniwersalnego i równego dostępu do przepływu informacji i przemianę Australii do 2020 r. w jedną z 5 najlepiej rozwiniętych gospodarek cyfrowych świata.

Program NBN uruchomiono w 2009 r., jego zakończenie planowane jest w 2015 r.. Ma on zapewnić wszystkim Australijczykom połączenie z siecią z minimalną prędkością 12 Mbp/s, za przystępną, standardową wejściową cenę. 93% populacji ma być obsługiwana przez ogólnokrajową sieć światłowodową, pozostałe 7% – dostęp bezprzewodowy i satelitarny. Koszt tej inwestycji ma wynieść (wg szacunków z 2011 r.) ponad 35 miliardów dolarów australijskich, z czego australijski rząd ma wyłożyć 27 miliardów A$. Kwota ta ma się zwrócić dzięki świadczeniu przez NBN usług prywatnym dostawcom, obsługującym użytkowników końcowych.

W artykule przeanalizowano ekonomiczną i społeczną wartość informacji jako jednego z podstawowych dóbr we współczesnym społeczeństwie, omówiono też specyfikę egalitarnego modelu NBN i przedyskutowano rolę tej inicjatywy jako niezbędnego elementu narodowego projektu cyfrowego obywatelstwa i krajowej strategii rozwoju e-gospodarki. Porównano również zasady i założenia leżące u podstaw NBN oraz techniczne aspekty jej infrastruktury z alternatywnym planem australijskiej opozycji (koalicja narodowo-liberalna) oraz podobnymi publicznymi i prywatnymi inicjatywami z innych krajów (m.in. National Broadband Plan władz Stanów Zjednoczonych i Google Fiber). W zakończeniu przedstawiono przykłady bieżących praktyk oraz korzyści związanych z implementacją szybkich połączeń internetowych, w dziedzinach takich jak opieka zdrowotna, pomoc społeczna, edukacja, e-administracja i polityka, telepraca, czy sztuka.

Wg autora, w celu realizacji pełnego potencjału NBN, przyszłe strategie rozwoju tego projektu powinny uwzględniać obecne zachowania Australijczyków w Internecie i ich sposoby korzystania z sieci teleinformatycznych, muszą być też wsparte przez odpowiednią promocję długofalowych korzyści związanych z NBN oraz równie uniwersalny projekt cyfrowej alfabetyzacji.