Babin

Informacje tworzone w formie cyfrowej przechowywane są przez indywidualnych konsumentów najczęściej na nośnikach pamięci optycznej i magnetycznej, a poziom społecznej świadomości nt. nietrwałości takich metod zapisu jest, jak sugerują badania, nadal dość niski. Podczas gdy biblioteki uczelni wyższych i prywatnych instytucji badawczych, w trosce o potrzeby studentów i społeczności naukowej, tworzą instytucjonalne repozytoria, by zapewnić długotrwałą ochronę cyfrową swoich materiałów, brakuje podobnych, powszechnie dostępnych usług dla użytkowników bibliotek publicznych, grupa ta ma też relatywnie mniejszą wiedzę i dostęp do zasobów dotyczących skutecznych strategii archiwizacyjnych. W artykule przedstawiono wyniki badania sprawdzającego zakres działań podejmowanych przez klientów amerykańskich placówek tego typu, w celu zabezpieczenia prywatnych informacji elektronicznych (zdjęć, filmów, listów, muzyki, różnego typu dokumentów tekstowych itp.) i zarządzania tymi danymi

Przeprowadzono je wśród 26 użytkowników dużego systemu bibliotek publicznych ze wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych, wykorzystując częściowo ustrukturyzowane, pogłębione wywiady i techniki wizualnej reprezentacji oraz, jako ramy teoretyczne, model zachowań informacyjnych ELIS Reijo Savolainena, rozszerzoną koncepcję horyzontów informacyjnych D.H. Sonnenwald i teorie dotyczące roli emocji w zachowaniach informacyjnych. Próbowano w ten sposób ustalić: charakterystykę osobistych informacji elektronicznych respondentów, motywacje skłaniające ich do gromadzenia takich zasobów, oraz czynniki wpływające na podejmowanie działań w celu ich zabezpieczenia.

Po statystycznej analizie zebranych danych ustalono, że podejście respondentów do ochrony wartościowych dla nich danych oraz ich decyzje dotyczące metod archiwizacji warunkowane są przez aspekty afektywne, techniczne, kognitywne i społeczne; przedstawiono też model takich interakcji. Stwierdzono też m.in., że badani najchętniej archiwizują dokumenty mające dla nich znaczenie emocjonalne i związane z osobistymi dokonaniami, rodziną i przyjaciółmi, chętnie też dzielą się takimi informacjami, a te przekazywane innym cenione są wyżej niż pozostałe. Dzielenie się swoimi danym staje się też społeczną strategią zapewniania do nich dostępu przez dłuższy okres czasu. Prywatne archiwa organizowane są najczęściej przy pomocy ograniczonych metadanych w postaci nazw plików i folderów inspirowanych bieżącym kontekstem, których identyfikacja wraz z upływem czasu i zacieraniem się wspomnień może stanowić coraz większe wyzwanie.

We wnioskach autorka stwierdza, że pracownicy bibliotek publicznych powinni stać się istotnym źródłem pomocy dla osób szukających informacji nt. zasad zapewnienia trwałego dostępu do swoich prywatnych cyfrowych zbiorów, a uwzględnienie wymienionych przez nią czynników może być pomocne przy opracowywaniu dla nich skutecznych strategii cyfrowej ochrony (por.: http://babin.bn.org.pl/?p=292).