Babin

Instytucje kultury – muzea, archiwa, biblioteki – prezentują określona linię cywilizacyjną i polityczną, realizowaną przez dobór obiektów i dokumentów, sposób ich prezentacji, ekspozycji, opracowania i udostępniania. Proponują pewną interpretację dziedzictwa kulturowego, powszechnie traktowaną, niejako a priori, jako jedyną, słuszną i naukową. Odbiorcy ich oferty traktowani są wyłącznie jako klienci, osoby nauczane i kształtowane w ramach wartości dominującej kultury, bowiem zarządzający placówkami kultury, naukowcy i specjaliści zostali uformowani intelektualnie na uczelniach również  funkcjonujących w ramach podobnych wartości kulturowych. Nowe technologie, sposoby komunikacji i digitalizacja zbiorów pozwalają na zmianę tej sytuacji.

Dokumenty w formie cyfrowej nie są tylko ściśle zlokalizowane, ale zostały przeniesione do przestrzeni publicznej i dostępne zdalnie. Również użytkownicy z biernych odbiorców zmienili się w równoprawnych uczestników i twórców dyskursu kulturowego prezentujących własną interpretację dziedzictwa przodków. Każda osoba, niezależnie od pochodzenia, zamieszkania, wieku i wykształcenia, może współtworzyć tradycję i przedstawić własną historię. Autor artykułu widzi duże pole do działań zarówno dla instytucji kultury jak różnych lokalnych i społecznych stowarzyszeń. Pierwsze powinny oferować odpowiednie narzędzia techniczne i zapewnić warsztaty szkoleniowe umożliwiające dialog i współistnienie wielu tradycji, systemów wartości i kultur, drugie – zachęcić swoich członków do czynnego udziału w tym procesie.