Babin

W drugiej połowie XX wieku nastąpił szybki rozwój bibliotek i czytelnictwa, również w archiwach zwiększyła się liczba dokumentów administracyjnych, co przyspieszyło modernizację organizacji zasobów archiwalnych i udostępnianie ich użytkownikom. Biblioteki i archiwa rozwijały się równolegle osiągając coraz większą specjalizację i odrębność w zakresie komputeryzacji, standardów opisu danych, formatów stosowanych w systemach komputerowych, organizacji sieci krajowych i międzynarodowych. Kryzys ekonomiczny oraz cyfryzacja na masową skalę przyczyniły się do upowszechnienia idei współpracy różnych instytucji. Także biblioteki i archiwa współpracują obecnie w wielu dziedzinach. Poszukują m.in. zbliżenia zasad opisu dokumentów archiwalnych i bibliotecznych oraz poprawy informacji o zbiorach, gdyż ze względu na różne formaty nie można jednocześnie efektywnie przeszukiwać na wspólnych portalach baz bibliotecznych w formacie UNIMARC i archiwalnych w formacie EAD (Encoded Archival Description). Wyszukiwanie jest zawodne, gdyż nie obejmuje wielu elementów opisu zawartych w obu formatach. Biblioteka Narodowa Francji prowadzi prace nad wykorzystaniem formatu EAD do opisywania rękopisów bibliotecznych.

Do ściślejszej współpracy zmuszają masowe projekty digitalizacyjne, które ujawniają niekonsekwencje w zasadach gromadzenia zbiorów między bibliotekami i archiwami, wynikające z odmiennego zakresu znaczeniowego terminu rękopis ukształtowanego w XIX wieku oraz z faktu, że w wielu regionach Francji wobec braku regionalnej instytucji archiwalnej, archiwalia są przechowywane w bibliotekach miejskich. W ostatnich latach, w celu wzmocnienia organizacji archiwów państwowych, francuskie Ministerstwo Kultury i Komunikacji powołało odrębny departament do spraw archiwów.

Nowy obszar współpracy bibliotek i archiwów dotyczy wymiany doświadczeń w zakresie ochrony i konserwacji zbiorów tradycyjnych i cyfrowych. Coraz częstsze w ostatnich latach jest wspólne dzielenie lokali przez różne instytucje kulturalne i edukacyjne, w tym wiele przykładów wspólnych siedzib bibliotek i archiwów.

Autorka zwraca uwagę, że ich współpraca odbywa się spontanicznie, bez uprzedniego wypracowania podstaw naukowych i fachowych. Wspólne lokale czy systemy informatyczne mogą łatwo doprowadzić do braku stabilności obu rodzajów instytucji ze szkodą dla użytkownika. Autorka postuluje prowadzenie w sposób bezstronny i profesjonalny badań korzyści i zagrożeń wynikających z nowych form współpracy obu tych typów instytucji.