Babin

W ramach szeroko pojmowanego księgoznawstwa (ros. knigovedenie) można wydzielić liczne dyscypliny szczegółowe. Ponieważ ich pola badawcze łączą się i przecinają na wiele sposobów, naukowcy różnie definiują zakres poszczególnych dyscyplin. W artykule krótko omówiono główne koncepcje dotyczące tych podziałów i prób integracji.

Autorka proponuje, aby w ramach księgoznawstwa wyodrębnić nową dyscyplinę naukową, która nazywa edytologią (od angielskiego terminu edition i greckiego logos). Obiektem badań edytologii byłaby książka traktowana jako zjawisko społeczne, a równocześnie mająca kształt materialny, jej przedmiotem zaś historia, teoria, metodyka i organizacja procesów wydawniczych od momentu zamówienia przez wydawcę dzieła do zorganizowania kampanii marketingowej związanej ze sprzedażą gotowego produktu w formie drukowanej lub elektronicznej. Wymieniono główne metody badawcze stosowane w edytologii: 1) funkcjonalne, gdy produkcję wydawniczą rozpatruje się pod kątem odbiorcy (ustalanie adresu wydawniczego, badanie społecznej roli książki); 2) bibliograficzne (związane z rejestracją druków wg pewnych kryteriów zewnętrznych); 3) statystyczne (analizy ilościowe produkcji wydawniczej); 4) poligraficzne (książka jako rezultat sztuki poligraficznej); 5) analityczno-semantyczne (analiza produkcji wydawniczej pod kątem tematyki, chronologii, edytorów itp.); 6) strukturalno-typologiczne (analiza struktury produkcji wydawniczej wg rodzajów i typów publikacji). Stosunkowo samoistną składową część edytologii stanowi nauka zajmująca się teorią i praktyką kształtowania zewnętrznej formy dzieła. W jej ramach, książka rozpatrywana jest jako dzieło sztuki. Cały proces redakcyjny i wydawniczy powinien być traktowany łącznie. Pozwala on na przekształcenie wstępnej wersji tekstu, zapisu nutowego, czy ikonografii w publikację książkową. Omówiono jego główne etapy: przygotowawczy, redakcyjny, przemysłowy i marketingowy. Każdy z nich może być przedmiotem odrębnych badań naukowych.