Babin

Gry, uważane niegdyś w środowisku akademickim za zajęcie głównie dla dzieci i młodzieży lub element programów kulturalnych odpowiednich wyłącznie dla bibliotek publicznych, zostały „odkryte” przez biblioteki szkół wyższych w latach 80. ubiegłego wieku, jako narzędzie pomagające tworzyć oryginalną i kreatywną ofertę dla swoich odbiorców oraz jedno z podejść do szkoleń użytkowników w zakresie edukacji informacyjnej i badań piśmiennictwa. Francuskie biblioteki akademickie zaczęły wykorzystywać gry jako jedną ze strategii angażowania, edukowania i integracji użytkowników około 10 lat temu, organizując różnego typu wydarzenia – od turniejów gier planszowych po zagadki kryminalne (ang. mystery games) i wciągające (immersyjne) gry fabularne (ang. immersive role-playing games), jednak tylko kilka uczelni sformalizowało i nagłaśnia tego typu inicjatywy. Podobnie jak innego typu nietypowe działania, organizacja gier nie jest definiowana w oficjalnych dokumentach instytucji, nie ma wyznaczonego budżetu i strategii reklamowych. Jednocześnie, aktywność bibliotek akademickich w tej sferze cieszy się coraz większym zainteresowaniem w sieci www, w tym na blogach i w sieciach społecznościowych, autorka postanowiła więc przybliżyć praktyczne i teoretyczne podstawy działalności związanej z grami w kontekście nowych trendów pedagogicznych, a także płynące z niej korzyści i zasady organizacji usług tego typu. Przedstawiła również najnowsze biblioteczne programy gamifikacyjne we Francji.

CRIS – Current Research Information System, czyli systemy informacji o badaniach, integrujące aktualizowane dane na temat działalności naukowej, w tym projektów badawczych, organizacji, naukowców, dorobku naukowego, finansowania i sieci współpracy, są wykorzystywane do zarządzania badaniami od lat 60. ubiegłego wieku, a od lat 70. prowadzi się prace nad ich normalizacją. Podstawą normalizacyjną dla tych systemów jest CERIF (Common European research information format) – kontekstualny model danych. Zgodnie z opisem prezentowanym na stronie EuroCRIS – organizacji odpowiedzialnej za rozwój CERIF, każdy system CRIS składa się z modelu danych, do opisu obiektów powiązanych z badaniami, oraz narzędzi służących do zarządzania danymi. Ma pomagać użytkownikom w wyszukiwaniu informacji naukowej, rejestracji, przygotowywaniu raportów i podejmowaniu decyzji w procesach związanych z prowadzeniem badań. Kluczową rolę w tych systemach odgrywają metadane i ich elementy, pochodzące z różnych systemów informacyjnych i repozytoriów, i opisujące poszczególne aspekty środowiska badawczego na poziomie organizacyjnym lub ogólnokrajowym W artykule przedyskutowano, na podstawie przeglądu literatury przedmiotu, możliwości kreowania wartości dodanej w kontekście takich serwisów, poprzez wzbogacenie metadanych.

Od czasu ukucia przez Jacoba Priema terminu altmetryka (article-level metrics – ALM) (zob. babin.bn.org.pl/?p=2870), mającego określać nowy obszar badań komunikacji naukowej, uwzględniający dane nt. rozpowszechniania się nowo publikowanej wiedzy w sieciach społecznościowych, powstało ponad tysiąc artykułów i wpisów na blogach, poświęconych tej formie oceny wpływu publikacji naukowych, a co najmniej 4 firmy oferują narzędzia analizy ALM. Jest też ona coraz powszechniej używana do oceny i analizy oddziaływania poszczególnych artykułów w wielodyscyplinarnych społecznościach oraz powiązań badaczy, bibliotekarzy, wydawców i organizacji finansujących badania. Zainteresowanie normalizacją analityki ALM wyraziła także organizacja NISO, co wskazuje, że to uznawane za alternatywne podejście ma szansę na powszechną akceptację.

Wiek XIX przyniósł między innymi upadek znaczenia arystokracji i przez to pozbawił kulturę jej odwiecznych mecenasów. Ich rolę zaczęło przejmować państwo, czego płomiennym zwolennikiem był A. Lamartine (1790-1869), a przeciwnikiem – F. Bastiat (1801-1850). Pierwszy twierdził, że brak wsparcia ze strony państwa grozi upadkiem edukacji i instytucji kulturalnych, drugi zaprzeczał temu z pozycji liberalnych i wolnorynkowych. We Francji, pierwszym ministrem kultury mianowano w 1959 r. André Malraux. Zapewnił on kulturze stałe finansowanie, podjął próbę decentralizacji zarządzania oraz promował system odliczeń od podatków dla prywatnych mecenasów. W artykule omówiono mechanizmy rynkowe dotyczące całej współczesnej kultury, posługując się przykładem sztuki nowoczesnej.

Kluczowym krokiem mającym wpływ na podnoszenie znaczenia bibliotek dla osób poszukujących informacji jest zwiększenie widoczności zasobów oferowanych przez te instytucje w otwartej sieci. Z wielu historycznych powodów, biblioteki bardzo powoli wykorzystują jej możliwości w celu docierania do obecnych i potencjalnych użytkowników, a są one olbrzymie, o ile dane biblioteczne publikowane będą w sposób zrozumiały dla internetowych narzędzi wyszukiwawczych. Ponieważ format MARC, wykorzystywany w katalogach bibliotecznych, stworzono dekady przed powstaniem Internetu, nie jest on przystosowany do udostępniania i wymiany danych bibliograficznych w globalnym, sieciowym ekosystemie. Z tych m.in względów, w 2011 r Biblioteka Kongresu zleciła opracowanie czytelnego maszynowo standardu katalogowania następnej generacji. Efektem tych prac było powstanie Bibliographic Framework Initiative (BIBFRAME) – modelu bazującego na technologiach Linked Data i Sieci Semantycznej, mającego zapewnić podstawy dla przyszłości opisu bibliograficznego.

Wolność intelektualna postrzegana jest jako podstawowa wartość bibliotekarstwa, zwłaszcza w ujęciu Stowarzyszenia Amerykańskich Bibliotek (American Library Association – ALA), które opublikowało szereg zaleceń mających pomóc bibliotekom we wdrażaniu jej zasad i walce z cenzurą (zob. BABIN 2008/3/248). Dokumenty te są krytykowane przez część specjalistów za brak realizmu zawartych w nich wytycznych i znaczącego, praktycznego wsparcia dla placówek bibliotecznych (por. BABIN 2008/2/145). Autorka postanowiła sprawdzić, czy podobne zastrzeżenia do przydatności promowanej przez ALA polityki oraz zawartości opublikowanych przez tę organizację: Karty Praw Bibliotek (zob. BABIN 1996/3/4/212), Kodeksu Etyki Zawodowej i powiązanych z nimi stanowisk zgłaszają również praktykujący bibliotekarze zatrudnieni w bibliotekach publicznych w Stanach Zjednoczonych.

Komunikacja naukowa w swoich wielu formach ma obecnie charakter globalny i wielojęzyczny, a choć angielski pozostaje lingua franca dla większości międzynarodowych czasopism naukowych, badacze z wielu dyscyplin, w tym zwłaszcza lingwiści, mają zróżnicowane potrzeby językowe i poszukują dostępu do zagranicznych tytułów i wyników badań naukowych z różnych krajów. Współczesne technologie językowe dla odbiorców i materiałów nieanglojęzycznych, wykorzystywane w bibliotecznych bazach danych rozwijają się bardzo dynamicznie i podlegają szybkim zmianom. W artykule omówiono bieżące trendy związane ze zmianami i dostosowywaniem ustawień językowych i lokalizacji treści, a następnie przedyskutowano funkcje oferowane w bazach największych światowych dostawców, pozwalające na wyszukiwanie i pozyskiwanie informacji w językach innych niż angielski i nawigację między obcojęzycznymi zasobami.

Projekty integracji cyfrowych zasobów dziedzictwa kulturowego zakładają udział i współpracę wielu różnych instytucji kultury, przyjmujących na siebie określone zadania. Wymagają też koordynacji pod nadzorem różnych jednostek świadczących usługi publiczne: organów rządowych, placówek kulturalnych i organizacji społecznych. Istotnym aspektem budowy efektywnego modelu zarządzania i współdziałania w ramach takich inicjatyw jest jednoznaczne określenie relacji między ich poszczególnymi partnerami oraz wyznaczenie ich funkcji i celów działania. Jest to też kluczowy czynnik warunkujący dobre funkcjonowanie i udaną realizację poszczególnych przedsięwzięć. W artykule omówiono wyniki badania poświęconego określeniu oczekiwań partnerów projektów wobec przydzielanych i pełnionych ról. Odwołano się w nim do pojęć i koncepcji z teorii ról społecznych i bazującej na nich, wcześniejszej pracy autorów, w której analizowano role instytucji członkowskich w projektach integracji cyfrowych zasobów kultury bibliotek, muzeów i archiwów (BMA) oraz zależności między ich modelami organizacyjnymi, misjami i funkcjami.

Zgodnie z założeniami chińskich władz, biblioteki publiczne mają aktywnie i kreatywnie promować czytelnictwo oraz odgrywać strategiczną rolę dla rozwoju gospodarczego państwa, szybki wzrost populacji chińskich miast ogranicza jednak możliwości zapewnienia wszystkim obywatelom dostępu do tradycyjnych usług bibliotecznych wysokiej jakości. Wprowadzanie bibliotek samoobsługowych (BS) traktowane jest w tym kraju jako efektywne podejście do rozszerzenia zasięgu obsługi bibliotecznej i zapewnienia wygodnego, 24-godzinnego dostępu do książek w liczących miliony mieszkańców aglomeracjach, przy minimalnych kosztach pracowniczych. W istocie, BS to najczęściej punkty zlokalizowane w ruchliwych miejscach, takich jak centra handlowe, dworce, czy węzły komunikacyjne, wyposażone w urządzenia do automatycznego wypożyczania i zwrotu książek, i zapewniające dodatkowe usługi takie jak wydawanie kart czytelnika, wyszukiwanie i rezerwacje materiałów, prolongaty, zarządzanie płatnościami itp. Rozwój serwisów BS został uznany za przykład innowacyjności i sukcesu, jednak najnowszych raportów wynika, że w rzeczywistości nie są one tak popularne jak oczekiwano, a poziom ich wykorzystania jest niezadowalający. W artykule omówiono wyniki badania analizującego możliwe przyczyny niskiej akceptacji takich punktów przez użytkowników oraz zależności między warunkującymi ją czynnikami, przedstawiono także rekomendacje mogące pomóc w zwiększeniu atrakcyjności i użyteczności BS (por. babin.bn.org.pl/?p=4347).

Coraz większa popularność technologii bezprzewodowych, wykorzystujących jako medium transmisyjne fale radiowe, oraz rosnący popyt na dane przekazywane tą drogą komunikacji powodują problemy związane z przepełnieniem spektrum radiowego. Odpowiedzią na ograniczenia tego typu rozwiązań może być wynaleziona w 2011 r. technologia Li-Fi (Light Fidelity), będąca nową formą optycznej komunikacji bezprzewodowej. Bazuje ona na transmisji wykorzystującej część widma światła widzialnego, czyli fal elektromagnetycznych i jest ponad 100 razy szybsza niż Wi-Fi. Mówiąc w uproszczeniu, wykorzystuje do przekazywania informacji bardzo szybko migające diody i fotoreceptory, pozwalając (potencjalnie) każdej osobie, będącej w zasięgu powszechnie dostępnych źródeł oświetlenia, na połączenie z Internetem. Może więc stanowić dobre uzupełnienie istniejących sieci bezprzewodowych.