Babin

Przenośnie urządzenia do przetwarzania danych mogą ułatwiać uczącym się dostęp do treści edukacyjnych oraz interakcje z wykładowcami i rówieśnikami, niezależnie od lokalizacji, a przydatność tych przyrządów jako narzędzi komunikacyjnych i pomocy naukowych znacząco wzrasta przy powiązaniu ich z mediami społecznościowymi. Z badań sondażowych ECAR (Educase Center for Applied Research) z 2012 r. wynika, że studenci stanowią grupę chętnie adaptującą technologie mobilne i sieć 2.0 do swoich potrzeb – 67% respondentów było przekonanych, że mają one pozytywny wpływ na ich osiągnięcia akademickie i potwierdzało ich wykorzystywanie w toku studiów, nie zgromadzono jednak jak dotąd zbyt wielu danych empirycznych na temat faktycznych sposobów wykorzystywania mobilnej elektroniki i sieci społecznościowych w procesie nauczania i uczenia się w szkołach wyższych. Z tego względu autorzy postanowili sprawdzić wpływ integracji przenośnego sprzętu i sieciowych serwisów na te procesy z punktu widzenia uczestników zajęć akademickich, badając doświadczenia studentów trzech amerykańskich uczelni. Artykuł zawiera omówienie piśmiennictwa poświęconego podstawom m-learningu oraz zastosowań mobilnej edukacji i internetowych platform komunikacyjnych do angażowania użytkowników, ułatwiania współpracy w nauce i uczenia się, a następnie prezentację wyników przeprowadzonego przez nich badania.

Jako główną metodę gromadzenia danych wykorzystano w nim wywiady w grupach fokusowych oraz, w ich trakcie, obserwację i rejestrację werbalnych i niewerbalnych zachowań użytkowników. Zebrane informacje poddano następnie analizie indukcyjnej, szukając między nimi prawidłowości i powiązań i szeregując je do określonych kategorii. Wyodrębniono na tej podstawie 2, szczegółowo omówione w tekście wątki, dotyczące: 1) zalet używania mobilnych urządzeń w nauce i ich przydatności (główne wskazania to szybkość docierania do poszukiwanych informacji, łatwość porozumiewania się i wspólnej pracy, różnorodność sposobów nauki i kształcenie sytuacyjne); 2) frustracji związanej z uczeniem się przy użyciu tych narzędzi (jej najczęstsze powody to: niechęć części wykładowców do ich stosowania na zajęciach i niewykorzystywanie przez nich potencjału takich rozwiązań, techniczne problemy z używaniem mobilnych technologii i ich negatywny wpływ na koncentrację). Niezależnie od wymienianych ograniczeń, studenci uważali, że badane narzędzia mają pozytywny wpływ na naukę, ułatwiają zdalne uczenie się i zwiększają jego efektywność. Ich wypowiedzi sugerowały także tendencję do rozmywania w ich środowisku granic między nieformalnym i formalnym uczeniem się, wykorzystywaniem urządzeń i korzystaniem z aplikacji społecznościowych, oraz między własną tożsamością a używanym przyrządem (telefon traktowany jako przedłużenie ciała, rzecz całkowicie nieodzowna). Uzyskane wyniki były zbieżne z rezultatami wcześniejszych, podobnych badań, a w kilku aspektach stanowiły ich rozszerzenie. We wnioskach wskazano na potrzebę stałego prowadzenia prac badawczych, mogących pomóc w ustaleniu możliwego, długofalowego oddziaływania mobilnych aplikacji na sposób nauczania, procesy przyswajania wiedzy i na środowisko edukacyjne w szkołach wyższych.